Esseńska Księga Objawienia

I rozległ się głos, i odwróciłem się, by zobaczyć Głos, który do mnie przemówił.

I rzekł: ‘Nie lękaj się. Jestem pierwszy i ostatni. Jestem początkiem i końcem. Zapisz rzeczy, które widziałeś, i rzeczy, które są, i rzeczy, które przyjdą później.

A potem ujrzałem w jego prawej ręce, kiedy usiadł na tronie, księgę zapisaną wewnątrz i na odwrocie, zapieczętowaną siedmioma pieczęciami. I zapłakałem, gdyż księga ta nie mogła być otwarta, ani nie można było przeczytać tego, co było napisane. I jeden ze starszych rzekł do mnie: ‘Nie płacz. Wyciągnij swoją rękę i weź księgę'. I wyciągnąłem rękę i dotknąłem księgi. I ujrzałem, że okładka uniosła się, a moje ręce dotknęły złotych stron. I moje oczy ujrzały tajemnicę siedmiu pieczęci.

(...)

Siódmy anioł zatrąbił.
I zobaczyłem potężną istotę schodzącą z Nieba, ubraną w chmurę, z tęczą wokół głowy.
Jego twarz była jak Słońce, a jego stopy były filarami ognia.
W ręku miał otwartą księgę.
I postawił swą prawą stopę na morzu, a lewą stopę na ziemi.
Zapłakał głośno, i dało się słyszeć coś niezwykłego: ‘O, Człowieku, czyżby ta wizja miała się wydarzyć?'
A ja odpowiedziałem: ‘Wiesz, że zrobiłbym wszystko, by te straszne rzeczy nie mogły się wydarzyć'.
On zaś rzekł: ‘Człowiek stworzył te siły zniszczenia. Stworzył je swoim własnym umysłem. Odwrócił swą twarz od aniołów Ojca Niebieskiego i Ziemskiej Matki, i wykreował swoje własne zniszczenie'.
A ja powiedziałem: ‘Zatem nie ma żadnej nadziei, jasny aniele?'
I płonące światło płynęło z jego rąk niczym rzeka, i tak odpowiedział: ‘Zawsze jest nadzieja, o wy, dla których Niebo i Ziemia zostały stworzone'.